Διάβασα σε αυτό το άρθρο την εξής τρομακτική είδηση:
Σημειώνεται ότι στον παγκόσμιο πίνακα του ντόπινγκ, μετά την πρώτη στην κατάταξη, Ελλάδα με 15 αθλητές, ακολουθούν Βουλγαρία με 11, Ρωσία με 10, Κίνα με 3, Ρουμανία με 3, Ιταλία με 2, Βραζιλία, Κολομβία, Δανία, Ινδία, Ισραήλ, Τζαμάικα, Ολλανδία και ΗΠΑ, με 1 κάθε χώρα.
Εδώ μας οδήγησε λοιπόν η ναζιστική νοοτροπία μας, σύμφωνα με την οποία οι επιτυχίες ενός αθλητή δεν οφείλονται μόνο στους κόπους και στο ταλέντο του, αλλά και στην φυλή στην οποία ανήκει.
Ακόμα πιο θλιβερό είναι το γεγονός ότι τα ελληνικά ΜΜΕ δεν ασχολήθηκαν με την είδηση (ακόμα και το άρθρο που παραθέτω, by the way την αναφέρει) - προφανώς δεν υπάρχει κανένας λόγος ή/και ενδιαφέρον να μάθουμε ότι η χώρα μας έχει σε απόλυτους αριθμούς περισσότερους ντοπαρισμένους αθλητές από την Κίνα, την Ρωσία, τις ΗΠΑ και την Βραζιλία μαζί (!).
2 σχόλια:
Μόλις επέστρεψα από διακοπές και διαβάζω παλιά ποστ...
Ίσως κάπου να χάρηκα μ' αυτή τη διεθνή ξεφτίλα της Ελλάδας, ακριβώς λόγω της "ναζιστικής" κατάστασης που σωστά επεσήμανες. Ήταν μια γερή σφαλιάρα στις αθλιότητες περί "ελληνικών γονιδίων" της Χαλκιά (και όχι μόνο) και άλλων φαιδρών και τραγικών παρεμφερών.
Αλλά χάρηκα και επειδή - πέραν της Ελλάδας τώρα - ξεφτιλίζεται σε κάθε διοργάνωση όλη αυτή η συσσωρευμένη υποκρισία της Ολυμπιακής φιλολογίας (άμιλλες, κότινοι, παγκόσμιες ειρήνες και εκεχειρίες και άλλα ψεύδη). Ήθελα να ήξερα αν ακόμα υπάρχουν κάποιοι που τα πιστεύουν όλα αυτά.
Τελικά προτιμώ τις βάρβαρες ποδοσφαιρικές φιέστες που, τουλάχιστον, είναι πολύ πιο τίμιες: 22 συνήθως ουγκ τύποι κλωτσάνε μια μπάλα για να οικονομήσουν εκατομμύρια. Τελεία. Εδώ λένε καθαρά τι ακριβώς παίζεται και όποιος θέλει ας το "απολαυσει".
Και εγώ χάρηκα με τον διασυρμό μας, αλλά δεν ξέρω αν ήταν μια γερή σφαλιάρα, όπως γράφεις.
Για να δώσω ένα παράδειγμα, παρακολούθησα μια συζήτηση στην τηλεόραση όπου ένας παράγοντας του αθλητισμού είπε ότι αυτά όλα οφείλονται σε μεθοδεύσεις εναντίον της χώρας μας από ξένους που μας ζηλεύουν.
Πρόσθεσε ότι υπάρχει άτομο (έλληνας) που κάρφωσε τους αθλητές μας και εξαιτίας του τώρα τραβάμε αυτά που τραβάμε (μίλαγε για αυτόν σαν να ήταν προδότης).
Η ποιότητα και σοβαρότητα αυτού που τα έλεγε αυτά φάνηκε στην επόμενη ερώτηση: του είπαν να τον κατονομάσει και απάντησε "δεν ξέρω ποιος είναι, ξέρω όμως ότι υπάρχει".
Πιστέυω ότι εκφράζει σημαντικό αριθμό ελλήνων.
Δηλ. όχι μόνο σκαμπίλι δεν φάγαμε, αλλά αρχίσαμε πάλι θεωρίες συνωμοσίας, οι άλλοι μας ζηλεύουν και δεν συμμαζεύται.
Για την ολυμπιακή φιλολογία, συμφωνώ με αυτά που λες.
Προσθέτω όμως ότι οι παρα-ολυμπιακοί αγώνες τιμούν πολλές από τις θετικές αξίες του αθλητισμού (άμιλλα, αγωνιστικό πνεύμα, προσπάθεια υπέρβασης) και συγκινούν.
Είχα πάει να τους δω το 2004 και μου είχαν αφήσει πολύ θετική εντύπωση.
Καλή επιστροφή από τις διακοπές.
Και εγώ προχθές επέστρεψα!
Δημοσίευση σχολίου